...غروب آرزوهـــا
امیـــد یک پرنده است ،که بر روح می نشیند و آواز می خواند بدون هیچ کلامی.... و هیچ وقت آوازش را به پایان نمی برد!!! شیرین ترین آواست که در تند باد شنیده می شود و تنها وقتی که زخم توفان بر تن باشد، اوست که می تواند پرنده کوچک امیـــد را بر آشفته کنـد... او که پناهگاهی برای همه بود!!! من آن آواز را در سردترین سرزمین ها شنیده ام و همچنین در غریب ترین دریاهــا... اما هرگز در سختی ها، آن را در ضعف ها ندیده ام که کوچک ترین چیزی را طلب کنـد... "امیلی ویکسون"
| Design By : Pars Skin |
تصویر این روز های غم انگیزمان غروب مرگ آرزوهاست...! شاید فردا زندگی با تصویری در غربی ترین جای این شهر طلوع کند...* نوشته های وب مال من نیست؛ اشعاری هستن که خوشم می آد*
