مولای من  !

امروز که عزم رویش دارم، کاش می‌شد بذر شوم و خود را در خاک پایت پنهان کنم و تا به آبی‌ترین نقطة هستی بالا روم  .

هر وقت که روشنایی دعا را در تیرگی دلم می‌کارم، بهاران آرام، آرام در برگ‌هایم می‌خزد و ساقه‌هایم عاشقانه تو را فریاد می‌زنند  .

و غروب جمعه که عطر تو در کوچه پس کوچه‌های غبارآلودم می‌پیچد، کوچه‌های خاک گرفته دلم از بوی خوشت عطرآگین می‌شود  .

آقای من!

به زلال اشک‌هایم قسم، در کوچه‌های غمین و غریب روزگار، تنها در هوای آینده ی روشن انتظار نفس می‌کشم ...

و ظهورت را به انتظار نشسته‌ام...

نوشته :غزاله جعفری

نوشته شده در پنج شنبه 90/4/23ساعت 11:41 صبح توسط *نرگـس* نظرات ( ) |