در روزگاری کهن پیرمرد روستا زاده ای  بود که یک پسر و یک اسب داشت...

روزی اسب پیرمرد فرار کرد و همه همسایگان برای دلداری به خانه اش آمدند و گفتند: عجب شانس بدی آوردی که اسب فرار کرد! پیرمرد در جواب گفت:از کجا می دانید که این از خوش شانسی من بوده یا بد شانسی ام؟؟؟

همسایه ها با تعجب گفتند: خب معلومه که این از بد شانسی توست...هنوز یک هفته از این ماجرا نگذشته بود که اسب پیرمرد به همراه بیست اسب وحشی به خانه برگشت...

این بار همسایه ها برای ابرازخوشحالی نزد پیرمرد آمدند: عجب اقبال بلندی داشتی که اسبت همراه با بیست اسب دیگر به خانه برگشت! پیرمرد بار دیگر گفت: از کجا می دانید که از خوش شانسی من بوده یا از بد شانسی ام؟؟؟

فردای آن روز پسر پیرمرد حین سواری در میان اسب های وحشی زمین خورد و پایش شکست؛ همسایه هابار دیگر آمدند: عجب شانس بدی... پیرمرد گفت: از کجا می دانید که از خوش شانسی من است یا بد شانسی ام؟؟؟

تعدادی از همسایه ها با عصبانیت گفتند: خوب معلومه که از بد شانسی تو بوده پیرمرد!!‍!چند روز بعد نیرو های دولتی برای سربازگیری از راه رسیدند و تمام جوانان سالم را برای جنگ در سرزمین دور دستی با خود بردند ، پسر کشاورز پیر به خاطر پای شکسته اش از اعزام معاف شد!!! همسایه ها برای تبریک به خانه پیرمرد آمدند: عجب شانسی آوردی که پسرت معاف شد...

و کشاورز گفت: از کجا می دانید که....

پ.ن:همیشه زمان ثابت می کند که بسیاری از رویدادها را که بد بیاری و مسائل لاینحل زندگی خود می پنداشتند صلاح و خیرمان بوده و آن مسائل نعمات و و فرصت هایی بوده که زندگی به ما اهدا کرده است...

پ.ن:همیشه زمان ثابت می کند که بسیاری از رویدادها را که بد بیاری و مسائل لاینحل زندگی خود می پنداشتند صلاح و خیرمان بوده و آن مسائل نعمات و و فرصت هایی بوده که زندگی به ما اهدا کرده است...